کد مطلب:148546 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:151
جلوگیری مروان از دفن جنازه ی امام حسن در کنار قبر پیامبر
از ناپاكی و خباثت مروان اینكه: وقتی كه امام حسن علیه السلام به دستور معاویه توسط همسر سابقش جعده دختر اشعث، مسموم شد و به شهادت رسید، امام حسین علیه السلام پیكر پاكش را غسل داده و كفن كرد و نماز بر آن خواند و مطابق وصیت امام حسن علیه السلام جنازه ی او را با چند نفر اصحاب برداشتند و به كنار قبر پیامبر صلی الله علیه و آله برای تجدید عهد بردند.
مروان با عده ای از بنی امیه به خیال اینكه می خواهند جنازه ی امام حسن علیه السلام را در آنجا به خاك بسپارند، به پیش آمدند و مانع شدند و گفتند: «آیا عثمان در بقیع در جای دور، دفن شود، ولی امام حسن علیه السلام كنار قبر پیغمبر صلی الله علیه و آله، هرگز چنین كاری نباید بشود.»
عایشه نیز به آنها پیوست و آنها را بر ضد بنی هاشم تحریك می كرد.
امام حسین علیه السلام فرمود: «سوگند به خدا اگر وصیت بردارم حسن علیه السلام نبود كه فرموده بود، مبادا در مورد دفن من به مقدار ظرف خون گیری، خون ریخته شود قطعا می فهمیدید كه چگونه شمشیرهای خدا را از دست شما می گرفتم و به جای حق خود می گذاشتم، شما پیمان شكنی كردید و آنچه را با شما معاهده كرده بودیم به هم می زدید، آنگاه جنازه ی امام حسن علیه السلام را بسوی بقیع برده و در آنجا دفن نمودند، در حالی كه به تحریك مروان و همسوهایش تیرباران شده بود.
به این ترتیب می بینیم: مروان ناپاك آن همه علی و آل علی علیه السلام دشمنی می كرد، و این نمونه های بود كه در زمان معاویه رخ داد.
و هنگامی كه معاویه از دنیا رفت، باز مروان دست از دشمنی برنداشت، و در مورد نامه ی یزید به ولید (فرماندار مدینه) كه نوشته بود از حسین علیه السلام بیعت بگیر، مروان به ولید گفت: «گردن حسین علیه السلام را بزن كه اگر او از اینجا برود دیگر دست به او پیدا نمی كنیم.» چنانكه شرح آن خاطرنشان می شود.
مروان با آن نیرنگ بازیهایی كه داشت، بعد از معاویة بن یزید، زمام امور خلافت را به دست گرفت، ولی همان گونه كه حضرت علی علیه السلام
فرمود: «او به مقدار زمانی كه سگی بینی خود را با زبان پاك كند حكومت می كند.» [1] مدت خلافتش بیش از نه ماه نبود و به جهنم واصل شد. [2] .
در این برخوردها، نمونه هایی از روش امام حسین علیه السلام و قاطعیت او و عدم سازشكاری او با تبهكاران را دانستیم و فهمیدیم كه امام حسین علیه السلام مظهر قهر و قدرت خدا نسبت به دشمنان حق و ستمگران بود، و هرگز تن به ظلم و سازش با ظلم نداد، و قاطعانه در برابر افرادی چون مروان ایستاد، و با برخوردهای كوبنده، بینی گنده ی آن ناپاك زاه بی خرد را به خاك مالید.
مروان با عده ای از بنی امیه به خیال اینكه می خواهند جنازه ی امام حسن علیه السلام را در آنجا به خاك بسپارند، به پیش آمدند و مانع شدند و گفتند: «آیا عثمان در بقیع در جای دور، دفن شود، ولی امام حسن علیه السلام كنار قبر پیغمبر صلی الله علیه و آله، هرگز چنین كاری نباید بشود.»
عایشه نیز به آنها پیوست و آنها را بر ضد بنی هاشم تحریك می كرد.
امام حسین علیه السلام فرمود: «سوگند به خدا اگر وصیت بردارم حسن علیه السلام نبود كه فرموده بود، مبادا در مورد دفن من به مقدار ظرف خون گیری، خون ریخته شود قطعا می فهمیدید كه چگونه شمشیرهای خدا را از دست شما می گرفتم و به جای حق خود می گذاشتم، شما پیمان شكنی كردید و آنچه را با شما معاهده كرده بودیم به هم می زدید، آنگاه جنازه ی امام حسن علیه السلام را بسوی بقیع برده و در آنجا دفن نمودند، در حالی كه به تحریك مروان و همسوهایش تیرباران شده بود.
به این ترتیب می بینیم: مروان ناپاك آن همه علی و آل علی علیه السلام دشمنی می كرد، و این نمونه های بود كه در زمان معاویه رخ داد.
و هنگامی كه معاویه از دنیا رفت، باز مروان دست از دشمنی برنداشت، و در مورد نامه ی یزید به ولید (فرماندار مدینه) كه نوشته بود از حسین علیه السلام بیعت بگیر، مروان به ولید گفت: «گردن حسین علیه السلام را بزن كه اگر او از اینجا برود دیگر دست به او پیدا نمی كنیم.» چنانكه شرح آن خاطرنشان می شود.
مروان با آن نیرنگ بازیهایی كه داشت، بعد از معاویة بن یزید، زمام امور خلافت را به دست گرفت، ولی همان گونه كه حضرت علی علیه السلام
فرمود: «او به مقدار زمانی كه سگی بینی خود را با زبان پاك كند حكومت می كند.» [1] مدت خلافتش بیش از نه ماه نبود و به جهنم واصل شد. [2] .
در این برخوردها، نمونه هایی از روش امام حسین علیه السلام و قاطعیت او و عدم سازشكاری او با تبهكاران را دانستیم و فهمیدیم كه امام حسین علیه السلام مظهر قهر و قدرت خدا نسبت به دشمنان حق و ستمگران بود، و هرگز تن به ظلم و سازش با ظلم نداد، و قاطعانه در برابر افرادی چون مروان ایستاد، و با برخوردهای كوبنده، بینی گنده ی آن ناپاك زاه بی خرد را به خاك مالید.
[1] نهج البلاغه صبحي صالح، خطبه 73.
[2] شرح نهج البلاغه ابن ابي الحديد، ذيل خطبه 73.